आँसु खस्ने कथा

बिर्सियौ कि सपुत हो सुन्दै आँसु खस्ने कथा
बिर्सियौ कि आमा-दिदी छाती ठोक्दै रो'को व्यथा

छिर्दै छन् रे स्यालहरु फेरि गाउँगाउँमा
कर्तुतलाई लुकाएर महात्माको नाउँमा
बन्दुक फेरि पड्किदैछ सुन्छु खबर
पाइला-पाइला सधैं गर्नु तिमी पहरदार

अनायासै छिया कति ममताको छाती
मुनामै सेरिदा ती नाबालक घाँटी
गरिमा र उषा पनि तिमीलाई नै पर्खी रा'छ
क्षितिज पारि लालीमा'नि तिमीबिना तड्पी रा'छ

त्यो रात

त्यो रात भयभित रात
त्यो घडी त्रसित ससंकित
चारैदिवारभित्र बन्दी
कैयौं जिगिषाहरु
निलिए कैयौं खुसी
कैद भए सयौं बिहानी
रित्तिए पालुवा आशाका
सेपिए छेकिए वाफिए
मरे कति गुम्सिएर
मृत्युको के कुरा
सायद त्यही थियो नर्क
त्यो कालो बादलभित्र
अस्ताए कति ताराहरु
गन्तव्यहीन यात्रा
भिजे पसिनामै पलपल
आफसोच पाइलाहरु सडकछाप बने
मुठ्ठीहरुको पुकार भयो
निर्धन निमुखाको भाग्य
खेलिरहे नाचिरहे
त्यहीँ निर्लज्ज घुमिरहे
दासत्वको जाल काट्न
रात पिउँदै झुल्किए घामसँगै
बन्दीभित्रै विष्फोटिए
ज्वाला बनी आँसुहरु
सुनामी र वर्षासँगै
सेप काट्दै फाँड्दै जरा खन्दै
गर्नुछ सिमानाको पहर आजपनि
चम्काउन जुनकीरी असंख्य
काला रातहरुमा
चुम्नुछ गगन उमंगको वर्षाले
सजाउनु छ रुप नवयुगको
चलाउनु छ धूप नवजोशको
राष्ट्रियताको खोलभित्र
कुखुरा चोर्ने स्याल
भेटिन्छन् कि फेरि
गणतान्त्रिक भुकाइसँगै
सर्वनाशी पिसाचहरु
ब्यूँझिन्छन् कि फेरि
त्यही कालो रात लिएर ।